این راز تقدیم شما!!

به قلمِ آسمان پنجشنبه سی ام آذر ۱۴۰۲. ساعت 16:3 تازه داشت ظهر می شد، با پسرم از خونه زدیم بیرون، رفتیم مرکز شهر. مغازه ها رو گشتم واسه خواهرزاده هام کادو گرفتم. قالب سلیکونیِ شکلات خریدم که شب میرم مهمونی، براشون شکلات و ژله های فسقلی درست کنم.آخرش رفتیم فروشگاه، شامپو بخریم که نداشتیم. یه جعبه پشمک های توپی خوشگل دیدم برای مهمونی خریدم بچه ها خوشحال میشن.هوا سرد بود و بادی که می وزید سوز داشت. دلم می خواست زودتر برگردیم خونه. مغازه هایی که مرتبط به شب یلدا بود، شلوغ بود. این شور و شوق مردم رو دوست دارم.خودم دلم می خواد امشب اصلا هیچ جا نباشم غیب شم؛ جای خالی مامان آزارم میده اما ناگزیرم واسه دلخوشی عزیزام کنارشون باشم. امیدوارم امشب حال جسمیم بد نشه، نگرانم. این راز تقدیم شما!!...

به قلمِ مریم پنجشنبه سوم فروردین ۱۴۰۲. ساعت 23:32 بهار، دخترک عشوه گر، دلم غوغاستچقدر صورتی خنده های تو زیباستچقدر چال می آید به گونه ی سیبتچقدر قهقهه ی از ته دلت رویاستبرای دیدن ماه سپید صورت توهمیشه بین من و آب بر سرت دعواستبه چشم هات چقدر اشک شوق می آیدعلی الخصوص که رنگین کمان پس از آنهاستبرای قهر تو و اخم تو دلم تنگ استکه رعد و برق نباشد بهار بی معناستبه فصل خلوت من هم سری بزن گاهیدلی که بی تو بهاری نمی شود اینجاست.. این راز تقدیم شما!!...

به قلمِ مریم جمعه چهارم فروردین ۱۴۰۲. ساعت 22:1 به باز آمدنت چنان دلخوشمکه طفلی به صبح عید ،پرستویی به ظهر بهارو من به دیدن توچنان در آینه ات مشغولمکه جهان از کنارم می گذردبی آن که سر برگردانمدر فصلهای خونین هم می توان عاشق بودبه قمریان عاشق حسد می ورزمکه دانه بر می چینندو به ستاره و باران که بر نیمرخ مهتابی ات بوسه می زنند.و به گلی که با اشاره ی تو می شکفددر فصل های خونین هم می توان عاشق بودمگر از راه در رسیمگر از شکوفه سر بر زنیمگر از آفتاب درآییوگرنه روزتابوتی است بر شانه های ابرکه ما را به افق های ناپیدا می سپاردو عشق آهوی محتضری استکه سر بر شانه های باران می گذارد!بیابا اندامی از آتش بیا.و جلوه ای از آذرخشهیهاتمن کجا باز بینمت ای ستاره ی روشنکه بی تو تا شبگیر پیر می شومچندان که بازآییستاره ها همه عاشق می شوندو جوانی در باران از راه می رسد. این راز تقدیم شما!!...

به قلمِ مریم دوشنبه هفتم فروردین ۱۴۰۲. ساعت 11:43 من، همین من ساده..باور کنبرای یک بار برخاستن هزار هزار بار فرو افتاده ام.دیگر می دانمنشانی ها همه درست،کوچه همان کوچه ی قدیمی و کاشی همان کاشی شب شکسته ی هفتم،خانه همان خانه و باد که بی راه است.ها ری را، می دانممی دانم همه ی ما جوری غریب، ادامه ی دریا و نشانی آن شوق پر گریه ایم.گریه در گریه، خنده به شوق.نوش، نوش، لاجرعه ی لیالی..در جمع من و این بغض بی قرارجای تو خالی.. این راز تقدیم شما!!...